"గోవింద భజగోవిందం” దీనికి పెద్దలు అనేక అర్థాలు చెప్పారు. "గాధం యితిగోవిందం" అని అర్థము అనగా గోవులను పాలించేవాడు భరించేవాడు అని అర్థము. అనగా పశుత్వాన్ని కూడా పరిపాలన జరిపేవాడే గోవిందుడు. మానవునియందు పశుత్వము శేషమై యున్నది. ఈ పశుత్వాన్ని పోగొట్టి మానవుని పరిశుద్ధునిగా చేయునదే గోవిందనామము. మానవత్వానికి దివ్యత్వము లభ్యమగును. కాని పశుత్వానికి మానవత్వము లభ్యముకాదు. పశుత్వ లక్షణము పచ్చగడ్డి చూపినప్పుడు దగ్గరకొచ్చి పరుగిడును. యీనాడు మానవుడు పది కాసులు చూపిన దగ్గరకు వచ్చును. కసరిన దూరము పోతున్నాడు. యిది పశుత్వ లక్షణము, అట్లు కాక మానవుడు భయపడకూడదు. భయపెట్టకూడదు. భయపడుట మృగలక్షణము భయ పెట్టుటకు భయపడుటకు మానవుడు మృగము కాదు. మానవుని తప్పొప్పులను తీర్చి దిద్ది పరమాత్ముని సన్నిధి అందించునది గోవిందుని లక్షణము. కనుకనే గోవిందునిభజింపక తప్పదు. గోవింద నామమునకు మరొక అర్థము, వాక్యము (శబ్దము). మానవుని పలుకులకు, పశువుల అరపులకు, వేదములకు శబ్దమే ప్రధానము. శబ్దములలో భేదముండవచ్చును. కాని శబ్దము యేకశబ్దమే. శబ్ద స్వరూపుడు గోవిందుడు గాం: భూమికిస్వర్గం: వేదంవా గోవింద. జగన్నాటక భూమియందు సూత్రధారిగానుండి సర్వ సుఖములకు నిలయమై, సర్వమునకు అధికారిగా నున్నవాడే గోవిందుడు. "వేదో నారాయణోహరి" వేదము నారాయణ తత్యము నిరూపణ చేస్తూ వచ్చింది. స్థూలసూక్ష్మ కారణ స్వరూపమై నీజగత్తును ప్రకాశింపచేయునదే గోవిందనామము. అందువలననే ప్ర హ్లాదుడు “దీన సుఖములేదు. దివ్యజీవనములేదు. జగతి పుట్టి పుట్టి, చచ్చి చచ్చి, పుట్టనేల మనము పుట్టియు చచ్చియు చావులేనిపుట్టు పుట్టవలయు" యిట్టి సత్యమైన త్రోవ వెతకువారే దొడ్డబుద్ధి, లేనిచో గొడ్డుబుద్ధి అని చెప్పవలెను. దొడ్డబుద్ధి అనగ అమృతస్థానమైన దివ్యత్వమును విశ్వశించినవాడు. అయితే దీనిని యేరీతిగా పొందడమనే - సందేహము, దేహమే విల్లు, మనస్సే త్రాడు, ప్రాణమే అంబు, దేహమునే విల్లు మనస్సు అనేదారముతో సరిపోయింది. మనస్సు అనే దారములో ప్రాణమనే అంబు పెట్టి నపుడు విల్లు వంగును. మైండ్ యెంత లాగి విడిచిన ప్రాణమంత సూటిగా పోవును. దేహమునకు కట్టిన మనస్సనే దారము గట్టిగా లాగాలి విడిచి పెట్టకూడదు. దీనిని పురస్కరించు కొని మనస్సును అరికట్టుటకు మాధవుని స్మరించవలెను.

(భ.ప్ర.పు. 10/11)

(చూః, అలవర్చుకోవాలి. గృహలక్ష్మి, జన్యాద్యస్యయతః, పుణ్యఫలం, భక్తుడు. భక్తుని లక్షణము, యుగలక్షణము, విద్యావంతుడు. శరణాగతి. స్వరూపలక్షణము, హిందువులు, హిందూ మతము)